Tata zwariował. Ewidentnie wszystko mu się pomieszało i chce iść tysiąc mil z buta, żeby odebrać nieistniejącą nagrodę. Trudno, tak bywa na starość, więc co ma zrobić jego współczujący syn, jeśli nie samemu zawieźć biednego ojca po wyimaginowany milion dolarów. A milion baksów jest trochę jak wóda - sprawia, że ludzie ukazują swoje prawdziwe oblicze. Co nam więc pozostaje, jak odbyć tę sentymentalną podróż ojca z synem, której trasa, zupełnym przypadkiem, będzie wieść przez malutkie miasteczko, w którym to tata poznał mamę.
A Payne zadbał o to, żeby była to bardzo przyjemna podróż. Minimalistyczna, nastrojowa muzyka, przybrudzone, czarno-białe ziarno, genialna gra aktorska, przemiłe, pełne życia twarze umierającej amerykańkiej prowincji i poczucie humoru, którym możnaby podgrzewać mleko na śniadanie. Słowem - bajka.
No właśnie - bajka. I chyba mi już starczy tych amerykańskich bajeczek. Nebraska zaprasza na przemiłe dwie godziny na obrzeżach Ameryki (koniecznie wielką literą!) ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że są one całkowicie iluzoryczne (oczywiście te obrzeża, czas jest podobno względny, ale chyba nie aż tak). Niby film miał mnie, jak wszystkie bajki, podnieść na duchu, ale mi ta obietnica non omnis moriar podjeżdża dziecinną naiwnością.
Frano
Nebraska
reż. Alexander Payne / USA 2013 / 115’
Sezon 2013/2014
25 lipca, 10:15
3 sierpnia, 15:45
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz